რა ლამაზია ზოგჯერ წარსული…
ტკივილის გარდა რაღაც ხომ იყო
ბედნიერების ზღვარს გადასული
მოკლე დღე ჩუმი და უთარიღო...

ჩემი გაბრაზება ადვილია,გულის მობრუნებაც ადვილი!..
ჩემი გახარებაც ადვილია,როცა მცდელობაა ნამდვილი!
ჩემი აცრემლება მარტივია,რადგან ქალი ვარ და მარტივით...
მაგრამ,გული მწარედ თუ დამწყდება,ნდობის იკარგება ადგილი..

არც გაზაფხულს დაველოდე და არ ზამთრის ფიქრებს.
შეგეჩვიე სუნთქვასავით, სიცოცხლეს რომ იწვევს.

არც უკან არ მოვიხედე, არც მომავალს ვეძებ,
მთავარია შენ გიპოვნე, უკეთეს ვერც შევძლებ!

ვის დავუწერო ლექსები,
ანდა ვის ვუთხრა ,,მიყვარხარ."
დეპრესიისგან დაღლილი
სკამზე დავმჯდარვარ მინასთან.

რალამაზია ზოგჯერ წარსული
ტკივილის გარდა რაღაც ხომ იყო.
ბედნიერების ზღვარს გადასული,
მოკლე დღე– ჩუმი და უთარიღო.

შენგან ნაჩუქარი ღიმილები ვერ დამავიწყა დრომ,
ჩემგან ნაჩუქარი ის სიტყვები,
ვფიქრობ დაგავიწყა დრომ.

შენ რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ
ალბათ შეძლებდი ხმამაღლა ყვირილს,
შენ რომ იცოდე როგორ გაღმერთებ
ალბათ თვალები მიგაჩვევს ტირილს,

განა შეიძლება ამ სამმა სიტყვამ გამოხატოს ის გრძნობა
რომელიც მაფიქრებს და გულს მიფორიაქებს?!
ვიცი რომ შენ არასდროს შემიყვარებ...
მე შენი დავიწყებაც ვცადე,მაგრამ ვერ შევძელი.

ვინ თქვა,რომ სიყვარულს არ უნდა ძახილი.
ვინ თქვა, რომ სიყვარულს არ უნდა მტკიცება!?
ანდა ვინ გაზომა თითებით მანძილი -
შეშლილი გულების თავგადავიწყება.

ხომ შეიძლება გულით გიყვარდეს...
მაგრამ არასდროს არ გახდეს შენი"
ხომ შეიძლება სხვა იცინოდეს,
შენ კი არადა არ გაგეცინოს