ლექსი მხატვრული ნაწარმოებია, რომელშიც აზრები
ხატოვნად არის გამოსახული, დაცულია სიტყვების
თანაზომიერება და სხვადასხვა სტრიქონში
განმეორებულია ბოლო ბგერები.

ვისაც უყვარხარ, მოენატრები,
ვერ შეგატოვებს წარსულს.
თუნდაც შორი გზით მოვა და გეტყვის,
რომ უშენობა არ სურს!

უფრო როგორ დაგიბედო? თვითონ ბედად მყავხარ,
ამ ურწმუნო სამყაროში მარტო შენ რომ მწამხარ.

უფრო როგორ შეგეჩვიო? უკვე ჩვევად მყავხარ,
რადგან ყველა საქციელში, მოქმედებით ვგავართ.

სიტყვა "დედა",ნიშნავს თითქმის "ყოვლისშემძლეს",
არ არსებობს დახურული კარები...
დედის მხრებზე ჩამოღვრილი ნიაღვრებით...
დედის მუჭში დამწყვდეული ქარებით!.

ღია წერილს
გწერ, თუ არ გინდა ნუ წაიკითხავ,
მინდა ის გითხრა, რაც არასდროს
დამიმალია,

წახვედი, ცხოვრებამ დაკარგა ხალისი,
დღეს სევდა დამყვება შენს ნაცვლად კვალდაკვალ,
არ ვტირი, ცრემლები მოწვეთავს თავისით,

მენატრები...
============
თუმცა ხშირად მიყვარს შენი გაბრაზება,
მიყვარს შენი ეგ ბუტია სახე,
წუხელ ღამით სიზმარში რომ დამესიზმრე,
იქაც ასე გაბუტული გნახე.

მერე რა მოხდა დღეს თუ მატკინა ცხოვრებამ გული.
..მიჩვეული ვარ მე ამ ქვეყნად აუტანლობას.
..ბევრი ვიწვალე,მარტოობით და მონატრებით,,

დედას შეუძლია სული დაგითმოს და,
მერე ბედნიერად გიყუროს.
გული ამოიღოს ხელით საგულედან,
ოღონდ კარგად მყოფი გიგულოს.

სანამ დედ-მამა გვყავს, ისევ "ბავშვობაა"...
გვჯერა ვარდისფერი ფერების...
გულში ჩასაკრობი, კოცნით ასავსები,
ჩვენზე მოამაგე ხელების...