"მე" ხარ, ჩემნაირი ხარ, სულ ჩემში ხარ...
ჩემი გულის ცემა ხარ... ჩემი ფიქრი და ჩემი სიცოცხლე...
შენთან მე - მე ვარ და არანაირი ნიღაბი და თავის
მოჩვენება არ მჭირდება... შენთან სულიერი თავისუფლება მაქვს..
შენთან ვგრძნობ, რომ ცოცხალი ვარ, რომ ბედნეირი ვარ..
. შენთან გატარებული ყველა წამი შემაშფოთებელი
სისწრაფით გარბის.. დროის შეგრძნება მეკარგება და
არ მყოფნი! ...ამიტომაც მეშინია უშენობის! ...
ჩემს გამუდმებულ შიშად იქეცი! შიშად! და რა
აუტანელია ეს შიში! უშენობის შიში!... უშენობის! ...უშენოდ მოვკვდები!!!
მიყვარხარ ჩემებურად, არავის მსგავსად!
მთელი სულით მინდა გადმოგცე, აგიხსნა ,
გაგრძნობინო თუ რა ძლიერია ჩემში შენდამი
ეს ამაფორიაქებელი გრძნობა, რასაც სიყვარული ჰქვია!!!
მე ეს სენი შემეყარა, მინდა ხმამაღლა ვიყვირო,
რომ მხოლოდ შენ გაგაგონო: მთელი არსებით მიყვარხაააარ!!!
და მიუხედავად იმისა, რომ თუნდაც უდიდესი მონატრებით,
ტკივილამდე სევდითა და საშინელი მოწყენილობით,
რომელიც გულს აბლაბუდასავით მარწუხებში მომიქცევს ხოლმე,
მე უდიდესი განძის პატრონი ვარ! ეს განძი ჩემი
სიყვარულია და ბედნიერი ვარ! მე შენ მიყვარხარ!
მე და შენ - ორი ნახევარი ერთი მთლიანისა - ერთ ,,სულიერ,,
ნავში ვსხედვართ ... ბედმა კი ცხოვრების სხვადასხვა ნავში ჩაგვსვა...
ირგვლივ კი ბურუსია - შიშის მომცველი... არავითარი იმედი...
არავითარი დანდობა... მხოლოდ სიყვარული,
რომელიც მაძლიერებს და აფრებს შლის...
ამ წყვდიადში უმისამართოდ მიცურავს ნავი...
დაფიქრებული გიყურებ შიშით შეპყრობილი,
თან უზომოდ შეყვარებული და ჩურჩულით ვიმეორებ,
ისე, რომ მხოლოდ შენ გესმოდეს - „მე შენ მიყვარხარ...
მიყვარხარ... მიყვარხარ... მიყვარხარ..."
კიდევ ბევრჯერ, ბევრჯერ გაგიმეორებ, რომ მიყვარხარ -
უსაშველოდ, საშინლად, გადარეულად!
...და მაპატიე, რომ შენთან მოსვლა დამაგვიანდა!
,,როდესაც გიყვარს, ადამიანი ხარ, როცა უყვარხარ -
ღმერთი"-იო ...შენ ჩემი ქალღმერთი ხარ.
შენ ჩემი სრულყოფილი -- უსასრულობა და
მარადიულობა ხარ! ჩემი სრულყოფილი სამყარო...
მჭირდები, მეთბილები, მესათუთები... მე შენ ყოველთვის
მეყვარები ჩემებურად, ჩემთვის, ჩუმად...
მიყვარხარ!!!...მე დღემდე შენთან ერთად ვიძინებ და ვიღვიძებ...
ვვედრი უფალს ყოველ ცისმარე დღეს --
არ მომიშალო ამ ნავში მასთან ერთად ყოფნა უფალო!!!